Bir Arkadaşım…

Hayatın müziksiz olamayacağını düşündüğümde aklıma hep işitme engellilerin mahrum olduğu yoksunluklar gelir.
Yoksunluklarla birlikte yaşamak neyin bedelidir bilinmez, çözülmez, çözülemez…

Herkes farklı yorumlar ama sonuç değişmez, bir yere varılmaz…

Nöropati hastası bir arkadaşım var. Yaşamı olağanüstü engebelerle dolu, içi içine sığmayan, hayat dolu görme ve işitme engelli biri o. İlk önce kulakları ağır işitmeye başlamış. Doktorlar, psikolojik bir sorun yüzünden duymadığını söylemiş. Üç yıl psikolojik tedavi görüp günlerce akıl hastanesinde yatmış. Sonradan hastalığının psikolojik değil, nörolojik olduğu anlaşılmış. Araştırmalar, tedavi çabaları devam ederken bir iki yıl geçmiş. Yazması benden, şimdi bu satırları okuması sizden ama bu günleri, geceleri, ayları yaşaması ondan ve ailesinden sorulmalı elbet… Hastalığı görme yetisini bozmaya başlamış. Ve en sonunda (onun kendi deyimiyle) kör denecek kadar az görüp, sağır denecek kadar az duymaya başlamış.

“Bir gün tam duyamayacağımı anladığımda sevdiğim şarkıları, albümleri değil saatlerce, günlerce dinlemiştim. Burnumun ucunu göremeyecek hale geleceğimi fark ettiğimde de İstanbul’a gidip saatlerce Kız Kulesi’ni seyretmiştim,” demişti…

Onunla avucunun içine parmağınızla harfleri tek tek yazarak istediğiniz her şeyi konuşabiliyorsunuz. Bu tarz bir sohbetin çok yavaş olduğunu da düşünmeyin sakın. İlk kelimenin dördüncü harfinde o size cümlenizin tamamını söyler zaten şen kahkahası eşliğinde. Harfleri avucuna eksiksiz yazacaksınız ama sıkılıp kestirmeye kaçmak yok.

Görme ve işitme duyularının bize göre noksanlığı, onda, görebilen, duyabilen, bu lütufları sıradan ve olağan zanneden bizlerde olmayan farklı duyguların coşmasına sebep… Gönül gözü…

Görmeyen gözleri, duymayan kulakları ile değil, zihniyle ve yüreğiyle kitaplar yazıyor benim arkadaşım. Birkaç ay önce yayınlanan üçüncü romanının keyfini sürmeyi bırakıp, dördüncünün araştırmalarına müthiş heyecanları ile çoktan başlamış bile…

Onun hayata bahane yerine şahane yöntemleri var… O yöntemler sayesinde meselalar o kadar çok ki… Odasında en sevdiği filmlerin afişleri asılı mesela, ailesiyle kalmak yerine tüm sorumlulukları risk saymayıp, aslanlar gibi yalnız yaşamayı tercih ediyor mesela… Koklayarak köfte pişirip şahane menemen yapıyor mesela. Sen, ben elimizi keseriz, o kesmez.

Odasına giren annesini hisseder, “Anne sen mi geldin?” der her seferinde… Annesinden dinlemelisiniz bunu, ben dinledim, hem de defalarca…

İkizlere hamileliğim sırasında zor günler geçirmiştim. Bana mail yazardı, saklamak ne mümkün… “Neyin var senin de yazmıyorsun söyle bakalım?” diye kenara sıkıştırırdı beni.

Şırnak’ta öğretmenlik yapan bir arkadaşına sürpriz yapmak ve üçüncü kitabının araştırmaları için ne yollar katetti tek başına, bir bilseniz? Ve başardı da… Oralara kadar gitti… Ağzı açık kalmıştı herkesin. Uçağa binişi, inişi, anons kaçırmamak için, merdivenlerde takılmamak için, o derdini ricasını öyle bir anlatır ve başarır ki, siz pasifliğinizle kalıverirsiniz onun yanında…

Arkadaşlığımızın bir evresinde, göz kenarlarına, şakaklarına, oralarda bulunan sinir uçlarına faydası olur diye sülükler mi yapıştırmadım? Vücudunda biriken negatif enerjiyi dönüştürmek için akapunkturları; yeni bir şey öğreniriz diye göz ve nöroloji doktorlarını gezdik birlikte. O gülümsüyordu… “Bugün hangi iğneleri batırtıp nereme sülük yapıştıracaksın?” diye sorardı.

“Ama sen, bunların işe yarayacağına gönülden inanmıyorsun, olmaz ki böyle,” derken gözümden akan yaşı gizlemeye çalışıyordum. “İnanmıyorum değil… Çaban için çok teşekkür ederim ama durumumda bir iyileşme olacağını sanmıyorum,” Bak ben kabul ettim, başta anneme sonra tüm arkadaşlarıma, aileme kabul ettirdim. Şimdi de sıra sende demişti.

Ona hak verip teslim olmak üzereydim benimle bu konuşmayı yaptığında… Ben kabul ettim diyordu, bir de sen etsen… Hatta bu uğraşıların annemde yeni bir umut yaratır mı diye ufaktan korkuyorum başıma iş açacaksın dediğinde annesinin ateş parçası elleri avucumdaydı…

Onunla günlerimiz böyle geçerken bir gün bana, “Anlaşıldı… Sen durmayacaksın, seni ben durdurmalıyım!” dedi kahkaha atarak. Ve sonra ekledi: “Ben doğuştan kör ve sağır değilim. Yeterince gördüm, duydum… Sevdiğim şarkıları hâlâ zihnimde dinleyebiliyorum. Işığı seçmenin biraz fazlası da olsa bence hâlâ görebiliyorum. Kaldı ki doğuştan kör olsam da yine görecektim. Görmek, duymak sadece gözle, kulakla sınırlı değil. Gezmek, tozmak, âşık olmak, özgür kalarak yaşamak ve diğer her şey için de sorunsuz gören bir göz, sorunsuz duyan bir kulak şart değil… Hepsi zihinde, hepsi yürekte, hepsi umut etmekte…”

Size anlattığım dostumun adı, Murat Kefeli. İsmini Google’a yazarsanız sitesine, sosyal medya bağlantılarına ulaşabilirsiniz. O, bana kabullenmeyi öğreten arkadaşımdır…